Wanneer ik mijn agenda blijf volgen terwijl ik voel dat ik moe ben, gaat mijn lichaam protesteren. Ik word te moe om op te staan. En verkouden. Griep noemen we dat. Een grote verzamelnaam. Luisteren naar mezelf kost blijkbaar zoveel moeite dat mijn lichaam mij een handje helpt. Veel slapen. Thuis blijven met mezelf. Goed eten door verse groenten te gebruiken. Wel elke dag naar buiten, wandelen of fietsen.

Stukje bij beetje gaat het beter met me. Binnen een week vind ik dat het bijna over is. Ik ga over tot de orde van de dag, oftewel van mijn agenda. Met privé afspraken. Na twee dagen ben ik weer enorm moe. Gelukkig speelt dit alles in de tijd na Kerst, ik ben vrij.En mijn zoons zijn bij hun vader. Werkelijk niemand heeft mij nodig. Nog zo’n mechanisme in mij. Ik sta mezelf dan pas werkelijke rust toe. Om die rust te nemen is het toch nog nodig om ziek te worden. Dat kan en zal ik loslaten, mijn zoons zijn volwassen en kunnen voor zichzelf zorgen. Regelmatig komt mijn lief langs, hij zorgt dan voor mij. Met een aanhoudende verkoudheid blijft mijn lichaam tegen mij praten. Kijk en luister naar jezelf.

Alsmaar doorgaan. 2023 was dat voor mij. Met volle werkweken, in mijn praktijk en bij mijn werkgever, tot 1 januari 2024. Daarnaast wekelijks nijntje gym.Alsmaar doorgaan werd gewoonte. Daarmee nauwelijks tijd voor mezelf.

In september gingen mijn lief en ik met vakantie. We hebben genoten en hadden heerlijk weer. Direct aan het begin van onze vakantie gaf mijn lichaam al signalen. Rustig aan doen kon, dus dat deden we. Ik knapte weer op. We maakten leuke uitstapjes en genoten volop.

Mijn eerste werkdag nadien belde ik toch de huisarts. Na overleg op mijn werk kon ik dezelfde dag nog terecht. Twee weken ziek en onderzoeken volgden, in de opvolgende maanden. Feitelijk zonder resultaat. Later vragen mijn kinesioloog en ik het aan mijn lichaam: ik heb oude ballast opgeruimd. Ja, dat kan kloppen. Ik had dezelfde pijn als tijdens mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap, zo’n 29 jaar geleden. Vreemd. Tja, energie en ons lichaam onthouden veel. Het was tijd om op te ruimen en te rouwen.

Echt herstellen duurde lang. Ondertussen functioneerde ik zo goed als ik kon. Bij nijntje gym met veel hulp van de ouders, waar ik ze enorm dankbaar voor ben. Uiteindelijk kon ik alles weer, zonder klachten. Gelukkig.

De boodschap van mijn lichaam nu? Meer rust nemen. Tijd nemen om te wandelen en te schrijven. Vooral: Meer doen wat mij raakt in mijn hart. Doen wat mij plezier geeft. Wat ik kan laten, vooral laten. Mij laten raken in mijn hart.

Luister jij naar de signalen van je lichaam?

Harte-groet, Hester

Bron en Auteur: Hester Visser